Хүүхэд насанд хүргэж өгдөг ямар ч хамаагүй арга байдагсан бол ганц удаа ч болов дахиад очихсон. Эсвэл Харри Поттер шиг ой санамжаараа дахиад нэг аялах юмсан. Хүүхэд байхад ойлгохгүй л дууг нь дуулаад явдаг байжээ.
Бодох санах юмгүй, гэдэс цатгалан л бол мөрөөрөө, цайлган сайхан цаг байж. Одоо бодоход хамгийн гэгээтэй дурсамж, хөгжил хөөр тэнд л байдаг. Тэр дундаа байгалийн сайхан хөдөө нутагт дураараа тоглож өссөн тэр үе хамгийн содон.
Хонио хариулж байгаад хурга ишгээ нийлүүлээд, эмээгээсээ айсандаа голын эрэгт нуугдаж, бороо орох бүрт баярлан, гэрээ ёс юм шиг нүцгэн тойрч гүйгээд л, өвөлжөө хашаанд нуугдаж тоглоод л... Шинэ төллөсөн төл бүрийг өөртөө зүслээд, бяцхан зүрхэндээ бусдыг хайрлах хайрыг бий болгоно.
Буруу юм хийгээд бангадуулах нь олонтаа. Тэр үедээ гомдоод л мартчихна. Дараа нь хашрахгүй дахиад л давтана... Ийм л нэг хөдөөний улаан хацартай, эмээгийн охин байжээ би.
Байгалтайгаа ойрхон өссөн болоод ч тэрүү, одоо хөгшин хүн шиг хөдөө гарах юмсан гээд л үглэнэ. Байгаль, хүүхэд нас хоёр минь үргэж сэтгэлд уяатай.
0 comments:
Post a Comment