Уур хүрээд байна

2-ын хооронд хичээлүүдээс залхаж байнаа. Юу ч олигтой заахгүй байж том том ярьцгаана. Аль өнгөрсөн баларсан 20 зууны сургалт бараг хэвээрээ байжээж манай сургууль гэж ирээд магтахыг нь яанаа. Бид нар ч гэж хөөрцөн, гэнэн амьтад. Аан тийм байх гээл амаа ангайгаад явжээнэ. А авахаараа баярлана, түүнээс доош авахаараа уурлана. Хэрээ мэдэхгүй байж бас муу зан сурцан. Aмерик оюутан 10 номоор нэг даалгавар хийдэг гэж байгаан, гэтэл монгол оюутан 1 номоор 10 даалгавар хийнэ шүү дээ. Сүүлдээ хичээлд явах нь ял болцон, хичээл заах нь хулхи болцон. Сурч байгаа, сургаж байгаа нь ч таарсан юм дөө.

Энд тэнд дадлага хийхээр, юу сурч байсын гээл загнуулна. Хүн юм асуухаар дүйнгэ юм шиг толгойгоо маажаал...Үнэндээ юу сураад байгаа нь бүдэг бадаг. Орчин үеийн техник технологоос хоцрогдцон, хэрэглэж байгаа ном нь аль эртний. Тэрийгээ бид нар болоод байна гэж бодоод байх шиг байгаан. Хайрцган дотор ороод тэрнээсээ гарч чадахаа больцон. Ганцхан Монголдоо амьдраад, сурсан юмаараа тэгсэн ингэсэн болоод амьдраад явна гэж бодвол болж л байна. Даанч хичнээн олон хүнийг хохироох болоо.
Гэхдээ хүн ямар байх нь өөрөөс нь шалтгаална гэдэг дээ. Өнөөдөр ийм байна гээд маргааш тийм байх албагүй. Хичээл зүтгэл гаргаад, энэ нийгэмд байр сууриа олсон мундаг хүмүүсээр бахархаж байна. Тийм болохоор өөрийгөө эвдэж болохгүй. Санаж, сэтгэж, чадлаараа хичээх юм бол болохгүй юм цөөхөн л байх учиртай санагдаж байна.