Өөрийгөө хэзээд уучилж, өршөөж байгаарай. Юу ч хийсэн гэсэн бурханд даатгаад л орхичих, үр дүн нь ямар байна тийм л байг. Учир нь бид юутай ч энэ бие цогцос биш. Бид үйлдэл ч биш. Энэ ертөнц дээрх аль ч юмны бүтээгчид нь бид биш. Бид бүтээгч нь байсан байлаа ч гэсэн бас л өөрсдийгөө уучилж өршөөх ёстой юм. Алдаа гаргах үедээ юм уу, уур хилэн эсвэл шунахай зан, тачаангуй хүсэл гэх мэт дадал зуршлаа барьж чадаагүй үедээ өөрийгөө өршөөж, уучлах хэрэгтэй. Энэ бүхэн нь нөхцөл байдлаас урган гарч байдаг. Энэ бүхнийг хүсээд байдаг чинь бидний жинхэнэ Мөнн чанар биш, жинхэнэ сүнс биш билээ. Тийм болохоор, хэрэв бид өөрсдөдөө уур хүрч байвал, сурсан зан, дадал зуршилдаа л уурлавал зохино. Эсвэл буруугаа нөхцөл байдалд өгөхөөс биш, Дээд Билгүүн Ухаан, Жинхэнэ Мөн Чанартаа өгөх ёсгүй. Яагаад гэвэл Жинхэнэ Мөн Чанар бол хэзээ ч андуурч, хэзээ ч алддаггүй юм.
Wednesday, January 27, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment